© 2010 Google - Imagey © 2010 Aerodata International Surveys, DigitalGlobe, GeoContent, GeoEye, GeoBasis-DE/DKG, Map data
Het werd weer eens tijd om een waddeneiland te bezoeken. Deze keer viel de keuze op Terschelling. Onze uitvalsbasis werd Strandhotel Formerum, direct aan zee, zodat we zo uit ons bed het strand op konden. We verbleven daar van 19 tot en met 22 februari 2010.
Vr 19 Feb
Goede gewoontes moet je niet wijzigen, dus spullen op de kamer gegooid en direct door naar buiten. Het Strandhotel staat ter hoogte van paal 11.600. We besloten naar het oosten te lopen. Het was snijdend koud en guur weer, maar de eerste vondsten waren snel gedaan en de kou dus iets vergeten.
Er lagen veel amerikaanse zwaardschedes op het strand en daar tussen lagen veel doubletten van andere soorten zoals, het nonnetje, de grote strandschelp, de venusschelp, maar ook mooie gave doubletten van de stevige strandschelp.
Onder aan de uitspoelsels van de "scheermesbanken" lagen vaak de wat kleinere schelpen en horentjes, zoals fuikhorens en penhorens.
Za 20 Feb
Ik was vroeger dan Anneke wakker en ging dus vast het strand op. Nabij de vloedlijn zag ik iets in het zand liggen dat op een vaatje leek, dus ik er heen om te kijken wat het was. Bleek dat nog boven de vloedlijn er een jonge zeehond in het zand lag. De zeehond zag er slecht uit. De flippers waren beschadigd en de neus had bloedvlekjes. Het dier ademde onrustig, en ik kon heel dichtbij komen. Zelfs toen het me opmerkte deed het geen enkele poging tot vluchten.
Mijn camera lag nog in de hotelkamer en ik wist zeker, ondanks het voor Anneke nog vroege tijdstip, dat ook Anneke dit wilde zien. Terug in het hotel eerst Anneke gewaarschuwd en mijn camera gepakt en toen het personeel gewaarschuwd, dat er waarschijnlijk hulp voor het diertje moest komen. Helaas, wilde de mevrouw niet erg in actie komen. Dus ik sprak af om foto's te maken dan kon ze zelf beoordelen dat er hulp moest komen.
Ik weer naar de zeehond om wat foto's te maken, Anneke kwam er al snel aan.
Samen besloten we dat de zeehond echt hulp nodig had en daar alle eilanders op het strand mogen rijden, en dat ook lijken te doen, duurde het niet lang of ik was in staat om een auto aan te houden. Deze man zag direct dat de zeehond leed aan de longworm infectie. Het was te zien aan de hogere rug. Hij belde meteen met Hessel en reed een paar rondjes vanaf de vloedlijn om de zeehond, zodat Hessel wist waar het dier te vinden was. En wij konden nu rustig gaan ontbijten.
Na het ontbijt was de zeehond inderdaad opgehaald en konden we goed gemutst aan onze wandeling gaan beginnen.
We hadden van de taxi-chaufeur gehoord die ons van de boot naar het hotel had gebracht dat je prachtig over het strand kon wandelen van ons hotel naar paal 3 waar je dan door kon steken door het duin naar West-Terschelling. En daar we daar al gereserveerd hadden in Hotel Schylge voor het avondeten leek ons dat een mooie wandeling. De zon scheen, de wind waaide west 5, dus kop in de wind en de ene voet voor de andere naar paal 3.
's Avonds was die stevige wind op komen zetten en door die wind wilde de zee niet of nauwelijks zakken of onze timing was verkeerd, hoe dan ook, het bleef hoog water en het lopen was zwaar. Gelukkig waren de vondsten er niet minder om, om de paar honderd meter vonden we wel een grote, gedoornde, of geknobbelde hartschelp. ook vonden we regelmatig grote tafelmesheften.
Ergens tussen ongeveer paal 7 en 6 deden we een paar bijzondere vondsten. Kort achter elkaar vonden we daar een totaal aangevreten bruinvis, 10 kleine boormossels (barnea parva) in een stuk veen en een vrij aangespoelde misvormde wijde mantel. Dit had het teken moeten zijn dat we moesten stoppen, maar wisten wij veel, wij gingen naar paal 3.
Bij paal 3.200 was een enorm stuifgat in de duinen, dus wij dachten onze afgang bereikt te hebben, helaas heb ik geen enkele uitgang kunnen vinden, ook verderop was er niets te bekennen. Met de beste wil van de wereld konden we geen pad door het duin vinden. Dus dan maar doorlopen, in de hoop dat er verderop wel een mogelijkheid zou zijn. Om een lang verhaal kort te maken, langzaamaan ging elke spier in ons lichaam zeer doen, zagen we steeds minder mogelijkheden om door de duinen te gaan en belanden we op wat voorheen een militair oefenterrein was. Een bord vertelde ons dat we het gebied betraden op eigen risico, ook een lekker rustig idee.
Maar wat een prachtige luchten en vergezichten...
In de verte konden we Vlieland zien liggen en de paal op het strand zei dat we bij 0.200 waren aanbeland. Dan maar de Noordsvaarder over richting West. Zo zie je maar dat je met wat onkunde best het halve eiland over het strand kunt lopen en in West-Terschelling uit kunt komen. Onze spieren vonden het inmiddels niet leuk meer en ook de eerste blaren begonnen zich te vormen. We waren nog duidelijk in ons winter-we-wandelen-niet-ritme.
Het eten bij De Walvis, smaakt na zo'n wandeling dubbel zo goed. Anneke wilde nog graag foto's maken van de boeien opslagplaats die we gezien hadden toen we van de boot kwamen. Maar daarna vond ik het helemaal klaar voor de dag en stelde ik voor om naar Hotel Schylge te gaan, er te gaan zitten en een borrel te bestellen en daarna vooral niet meer te bewegen, behalve om te eten en te drinken. Dat voorstel werd aanvaard.
Zo 21 Feb
Ik werd wakker en de wereld was wit en de zon scheen. Tijd om er op uit te gaan. Anneke bleef nog even liggen en nu wijzer geworden nam ik meteen mijn camera mee, wat een paar mooie foto's opleverde van "Shells frozen in time":
Na de lunch besloten we het vandaag wat simpeler te houden en te gaan wandelen naar Formerum voor een bezoek aan het wrakkenmuseum, hetgeen redelijk overeen stemde met hoe we ons die dag voelden, na de zware wandeling van gisteren. Langzaam kwam er mist op zetten en die is niet meer weg gegaan.
Na het wrakkenmuseum, door naar Lies en door De Koegelwieck naar het strand. Nu kwam er ook wind en het werd snijdend koud. Ondanks de wind bleef de mist.
Via het strand weer terug naar ons hotel.
Tijdens het diner begon het te sneeuwen met grote vlokken.
Anneke merkte op dat we wel een sneeuwpop konden maken, maar er werd geen actie ondernomen. Toen ik later buiten stond te roken, moest ik toch even kijken of het mogelijk zou zijn om een sneeuwpop te maken. De sneeuw plakte wonderwel goed. Hele plakkaten bleven aan de bal hangen. En zo stond er al snel een sneeuwpop voor de ramen van de eetzaal. Er was geen wortel, maar een oranje kaars deed het ook prima.
We waren met weinigen in het hotel, daar het zondagavond was, maar het stel aan de tafel naast ons kon er ook de grap wel van in zien. Toen Anneke ontdekte dat er een slee in het halletje stond waren zij dan ook snel buiten. En gevieren hebben we nog een hele tijd sleetje gereden van het steile duin waarop het hotel staat over het pad naar de parkeerplaats. Ik kan me niet herinneren dat ik dat na mijn kindertijd nog ooit gedaan heb.
Ma 22 Feb
Zoals te verwachten was de hele wereld wit 's ochtends. Het was zelfs witter dan wit, want er hing ook een enorme mist en het regende in hele fijne druppels. Kortom het was ongezellig weer. Toch besloten om naar paal 8 te lopen en aldaar in het hotel te lunchen. Terug door het duin en dan naar de boot.
Anneke's favoriete vogeltje was er in overvloed, de strandloper:
De roggehuid op de laatste foto is van de gevlekte rog (Raja montagui), met dank aan Naturalis voor de determinatie.
Helaas het liep anders. Nabij paal 8 begon mijn knie het op te geven. Het was genoeg geweest. Ik ben het duin nog op gekomen en we hebben gelunched, maar mijn knie wilde niet meer. Dus een taxi besteld die ons naar ons hotel bracht waar we de spullen hebben ingeladen en direct door naar West-Terschelling. Overigens was dit een prachtige rit en een erg leuke chauffeur.
Maar ja dan sta je in West met nog drie uur te gaan voordat de boot gaat. Wat dan..., nou dan ga je naar museum Het Behouden Huis. Kan ieder zijn eigen tempo bepalen, alleen die trappen waren niet echt lekker. Maar wel een erg mooi museum en Anneke was reuze blij dat ze eindelijk eens driepootjes zag zoals ze er in zijn geheel uit horen te zien, in plaats van alleen de scherven voetjes die ze op het strand van Egmond altijd vindt.
| |||||||
| |||||||
| |||||||
| |||||||